Monteria II, Familie, Family

Ik werd al vroeg wakker vandaag, en wist dat ik vandaag weer wat tijd met mijn vader zou doorbrengen. Nu kan je hier ook niet echt lang uitslapen aangezien de hitte al vroeg begint. Met wat pijn in me lichaam sta ik op en staat er al een lekker ontbijtje voor me klaar. Mijn oom David die er gisteren ook was, was al op bezoek om even te kletsen en blijkbaar wou hij mij naar huis nemen om zijn huis te laten zien en om zijn andere twee kinderen voor te stellen. Dus na een toch nog steeds oncomfortabele douche en me hebben omgekleed stapte ik achterop de motor van mijn oom. Daar ging ik dan, doei mam en doei oma, tot straks. Met een tour door de wijken van Monteria kwam er toch weer het een en ander naar boven. Over de hoofdwegen reden we over asfalt, maar zodra je toch richting een wijk kwam die niet zo “belangrijk” was, waren de wegen toch erg hobbelig en vrij nat aangezien het in de nacht had geregend. De kleine dingen waar je toch niet zo snel bij stil staat in Nederland zijn dingen die je hier toch meer gaat waarderen. De wegen, de huizen, een vloer in je huis. Toch ook het klimaat. Ja het is een andere wereld! Eigenlijk zijn Bogotá en Monteria al twee verschillende werelden. Maar het zijn toch ook mijn werelden en mijn afkomst ligt hier in deze stad. Mijn moeder is hier geboren en mijn vader ook. Dus ik heb het bloed hier vandaan. Toch ook weer confronterend om hier doorheen te rijden en het allemaal zelf te ervaren. Toen we bij mijn oom thuis aankwamen leerde ik mijn twee nichtjes ook kennen Naty en Sarai. Twee lieve meiden die erg sociaal en geïnteresseerd waren. Mijn tante lag ziek op bed, die had de griep gekregen die avond ervoor. Na wat gesprekken gingen we met het hele gezin terug naar mijn oma’s huis met de auto. We hebben wat geluncht en plots kwam mijn vader eraan. Ik was nog aan het eten en was erg blij hem te zien. Na een snelle douche waar ik langzamer hand aan begon te wennen vertrokken we met z’n 3en in de taxi richting het winkelcentrum. Met mijn moeder voorin de taxi en mijn vader naast me achterin kwamen langzamer hand kleine gesprekken op gang. Ik had al gemerkt dat mijn vader net als ik niet echt een grote prater is, dus ik was erg benieuwd hoe de komende uren zouden verlopen daardoor. Mijn vader legde tijdens de rit uit dat hij de buurt goed kende en dat hij vroeger had gewerkt in die omgeving. Toen we aankwamen bij het winkelcentrum slenterden we naar binnen en gingen een beetje etalages kijken. Om het ijs toch maar wat te breken vroeg ik het een en ander aan hem, maar alles vrij oppervlakkig. Ik merkte dat hij het toch erg lastig vond om dingen terug te vragen over mij. Ergens vond ik dat jammer maar van een andere kant is het ook allemaal erg heftig voor hem. Ik stelde na 30 minuten voor om toch maar even een koffie te drinken en even te gaan zitten. Mijn moeder had me nog gevraagd of ik alleen met hem wilde zijn, maar voor mij hoefde dat niet. Tenslotte kent mij moeder mij goed, en kan ze me ook helpen als ik niet sterk uit me woorden kom. Nadat ik de koffie had gehaald begon ik zelf maar het gesprek. Dit is de kans om het een en ander te vragen, we zijn nu met z’n 3en en nu hebben we de tijd en de privacy. Ik ga niet teveel in op de details want dat is allemaal iets te persoonlijk maar het werd even een heftig en intens gesprek waarin alle emoties eruit sprongen. Zelfs nu bij het schrijven, herleef ik het weer en krijg ik toch wat waterige ogen. We hebben uiteindelijk een fijn gesprek gehad en ik heb ergens gelukkig wat rust kunnen krijgen door de dingen die ik wou zeggen, gezegd te hebben. Om deze stroom van emoties iets te laten rusten zijn we terug de taxi ingegaan en zijn we richting het centrum gegaan. In het centrum hebben we veel rond gelopen en veel gezien en gepraat. Er is meer duidelijkheid gekomen in bepaalde karakter eigenschappen die ik heb. Vooral als je beide ouders plots naast je hebt lopen is het erg interessant om te ontdekken wat je nou van wie hebt, en jezelf te kunnen herkennen in je ouders. Na een hele fijne middag moesten we toch weer afscheid gaan nemen. Ik zou in de avond weer allerlei andere familieleden leren kennen en mijn vader had ook weer zijn afspraken. Na een fijn afscheid en wetende dat ik hem morgen weer zal zien met mijn halfbroer en halfzussen liep hij richting huis en wij naar mijn tante’s huis toe.

Het huis waar we aankwamen was vol met kinderen en familie. Er werd veel gepraat maar ik hield me toch wat afzijdig, na zo’n intense middag dat je plots de hele dag met je pa bent heeft veel indruk gemaakt. En ik was nog aan het na genieten en aan het analyseren wat er precies allemaal gebeurd was. De familie was erg vriendelijk, maar mijn hoofd bleef toch bij mijn vader. Nadat we afscheid hadden genomen van mijn nicht Jaisy met haar dochtertje Betsy, andere nicht Jamier met haar zoontje Andres Felipe, neef Jader en ex-oom José met dochter Angie was ons bezoekuur nog lang niet voorbij in Monteria. We gingen naar een andere tante toe, tante Katia met haar man … maar dat is een dochter van mijn opa en een andere vrouw. Ze zaten buiten op het terrasje en het was heerlijk vertoeven daar. 3 prachtige kinderen, waarvan de oudste twee Andrea en Christy erg veel interesse in me hadden en veel over Nederland vroegen. Dat bracht mijn attentie weer meer terug in hun gezin dan in mijn hoofd. En het was erg leuk om ze allemaal te leren kennen. Na een lacherige avond zijn we terug de taxi in gegaan en hebben mijn moeder en ik een lachbui gekregen. Zo hard dat de chauffeur mee moest lachen en het een en ander vroeg over de situatie tussen mijn moeder en mij. Ik denk dat het een combinatie was van een hele grappige situatie maar ook alle emoties van de afgelopen twee dagen dat we zo hard moesten lachen. En het was goed dat het zich uitte in een lachbui. Thuis aangekomen zat mijn oom Luis al op me te wachten met zijn vrouw Yamile en jongste dochter Faneth, op de een of andere reden vond ik het erg leuk om mijn oom te ontmoeten, op een manier kon ik ook mezelf zien in hem, en dat deed me wel wat! Zijn andere 3 kinderen waren thuis Fairi, Fareth en Fadith. Maar ik zou zijn oudste zoon ‘Fareth’ nog wel gaan zien werd er me verteld. Nadat ze met zn alle naar huis zijn gegaan had ik weer behoefte aan een biertje. En zijn we net als gisteren ook weer naar hetzelfde kroegje gegaan en hebben we twee verfrissende biertjes op. Opnieuw weer een emotionele dag gehad met heel veel indrukken. Wat een grote familie, en ik heb volgens mij de helft nog niet gezien. Grappig hoe plots je familie zo groot kan worden, en je ondanks dat je een vreemde bent, toch zo openlijk en gastvrij word ontvangen. Toch wel heel speciaal om dit allemaal mee te maken. Morgen leer ik een andere kant van mijn familie kennen. En ben daarbij ook erg benieuwd hoeveel ik op hun lijk en wat ik van hun weg heb, oneindig veel vragen maar voor nu eerst rusten in deze hitte.

ENGLISH

To be written

Monteria I Papa

05:30, dit was de tijd dat ik opstond en binnen een half uur zouden we de deur uitlopen om op tijd op het vliegveld te zijn. Vandaag is het dan zover, ik ga mijn biologische vader ontmoeten. Iets waar ik pas een jaar geleden weer mee bezig ben aangezien ik dacht dat deze kans er niet meer zal zijn. Ik had eerder mijn nummer en email gegeven maar nooit wat gehoord. Dus ik had het opgegeven, en vorig jaar kwam ik plots in contact met hem aan de telefoon. Maar vandaag zal ik hem dus daadwerkelijk gaan zien in levende lijve, ik heb al zoveel over hem gehoord en blijkbaar lijk ik zoveel op hem, toen hij nog jonger was. Ik blijk mijn lichaamspostuur van hem te hebben, mijn manier van lopen, manier van praten. Maar nu ga ik dat dus eindelijk zelf meemaken. Maar op de vroege ochtend heb ik geen zin om mezelf nerveus te maken… waarvoor is dat nodig? Ik ben er toch nog niet. Ik moet maar eerst op het vliegveld zien te komen. Met een kop koffie achter de kiezen liepen we de straat op. Met al onze rugzakken, want blijkbaar moest je extra betalen als je een koffertje hebt. Geen idee waarom, zo zijn de regels hier. Dus met rugzak en al richting vliegveld. alles verliep vloeiend en tijdens de busrit naar het vliegveld kwam er een straatmuzikant spelen. Er was iets aan het nummer wat me helemaal opvrolijkte op de vroege ochtend. De jongen speelde zo fijn en ondanks dat ik de tekst niet kon verstaan voelde ik me verbonden met het nummer. Met de zon in mijn ogen, wetende dat er een bijzondere reis te wachten staat, had mijn ochtend niet beter kunnen beginnen. Eenmaal op het vliegveld verliep alles soepel. We hadden wat vertraging, maar dat soort dingen hou je nou eenmaal.

De vlucht zelf is goed gegaan eenmaal tijdens het dalen merkte ik dat Monteria toch wel een beetje op Nederland lijkt. Het is vlak! Geen bergen, ja die zijn er wel, maar ver te zoeken. Dit is dan mijn echte roots, hier had mijn leven kunnen zijn mochten de keuze vroeger anders zijn gemaakt. Dat zijn dingen die toch wel even door je hoofd schieten als je naar buiten kijkt. Het landschap ziet er toch wat arm uit. En wat een warmte, daar kwam ik achter toen ik het vliegtuig uitliep. De hitte schoot gelijk naar binnen en ik deed per direct mijn vest uit. Ik kon niet wachten om mijn slippers en een korte broek aan te doen! Buiten bij de schuifdeur stonden mijn biologische zus Leila en mijn halfzus Merlis te wachten. Wat geweldig om ze te zien! Het begin is gezet om in deze 4 dagen veel familie te leren kennen. Leila had ik al in geen 8 jaar meer gezien en mijn andere halfzus had ik nog nooit gezien. Later in de taxi vertelde ze me dat ze toch wel nerveus was, en ik kon dat gevoel erg goed met haar delen. Zit je dan in de taxi met je biologische zus en moeder en nog een halfzus, onderweg naar het huis van je oma. Alle emoties schieten door je hoofd, elke seconde wanneer je naar buiten kijkt, of naar je zus of je halfzus of je moeder. Iedereen heeft zo z’n eigen verhaal hier in deze stad, en toch zijn we op dit moment met z’n alle bij elkaar. Eenmaal aangekomen bij oma’s huis stond ze me al buiten op te wachten. Met een vriendelijke lach, waterige ogen, open armen en veel gepraat werd ik warm ontvangen. Dit is dan mijn oma… ik heb er nog één en die staat nu voor me. Met een kleine traan over mijn wang loop ik naar binnen waar een andere tante van mij staat te wachten, tante Ana. Een rustige vrouw die op de zelfde dag als mij jarig is. Een vriendelijke vrouw die veel liefde uitstraalt. In de woonkamer was Brihan, dat is een neef van mij. Een wat stoerdere jongen maar ook vriendelijk. In het huis staan alle ventilators aan, en dat is ook wel echt nodig. Ik heb me gelijk omgekleed en zat in de schommelstoel. Er werd nog een extra ventilator aangesloten omdat ik het zo warm had. Met twee ventilators en met een stuk karton wat ik als waaier gebruikte zat ik dan in oma’s huis. Familie te leren kennen, en er werd me al per direct eten aangeboden. Na zo’n reis had ik wel trek, en kreeg gelijk een heerlijk ontbijt voorgeschoteld. Na het eten ging ik toch maar even douchen, nu is het zo dat de douche toch iets anders was dan ik voor ogen had. Namelijk buiten in de tuin achter een stenen muur. Met een koude straal en een bak met water die je over je heen moest gooien. Naast de douche bevond zich ook het toilet. Dat is toch even wat anders dan mijn douche in Nederland of de douche die ik in Bogotá heb. Het huis in het algemeen is toch vrij arm en wat chaotisch. Mijn moeder zei nog dat het toch vrij arm was waar we slapen, maar ik zei tegen haar dat het niet om de luxe gaat maar om de mensen waarmee je bent. En ja een fijn matras ligt beter en een huis met een vloer loopt fijner. Maar dat is er eenmaal niet, en ik spendeer liever deze tijd met mijn familie dan dat ik in een luxe huis ga zitten, want dat is dan ook geen realiteit meer. Aanpassen heet dat. Dus dat doen we maar! Na de toch wat oncomfortabele douche vroeg Leila of ik het leuk vond mijn nichtje en neefje op te halen van school. En dat leek me een leuk idee. Op school aangekomen kwam mijn neefje Mathias al naar mij toe rennen en gaf me al wat speelgoed waarmee ik mocht spelen en mijn nichtje Nicole moest er nog even aan wennen. Beide waren enthousiast om me te zien en het was toch ook wel heel bijzonder dat ze gelijk zo speels waren, normaal zijn kinderen toch wat meer afzonderlijk. Maar hun niet.

Toen ik thuis aankwam zaten er al weer meer familie op me te wachten. Mijn tante Daisy, haar man David en zoon Harlis kwamen even gedag zeggen en waren erg benieuwd naar mij. Op dit moment liet ik allemaal maar gebeuren en ging ik maar mee met de rest. Mee praten en lachen en gewoon jezelf zijn. Alle namen heb ik ook echt moeten opschrijven want het zijn er zoveel! Nadat ze gedag kwamen zeggen gingen ze er weer vandoor en was het even wat rustiger in huis. Tijdens mijn gewapper met karton en de gesprekken die ik had met de familie keek ik even naar buiten, en plots staat mijn vader voor de deur! WOW! Die zag ik niet aankomen, niet op dit moment. Een storm van emoties schieten door me heen, ik sta machteloos en uit gewoonte sta ik op. Half onbewust en bewust loop ik naar hem toe, ook hij heeft dezelfde emoties, ik merk aan zijn houding dat hij ontzettend blij is maar ook hij weet niet zo goed om te gaan in deze situatie. Dat hebben we al gemeen! Dit is hem dan, mijn vader. De man waar ik verschillende emoties bij heb. Maar wat ben ik blij hem te zien! Wat voelt het raar maar super om hem te kunnen vast houden, dit gevoel heb ik heel bewust lang in me op genomen. We laten elkaar los en hij groet de anderen, met onwetendheid en een beetje geschokt sta ik in het midden van de kamer, en ga snel weer terug zitten. Alle ogen in de kamer kijken mij aan, en ik weet niet wat te doen. Moet ik met mijn vader praten? Of heeft hij vragen? Wat gaat er gebeuren? Ik heb duizend vragen en ik doe niks, ik kijk naar mijn handen en probeer het te vermijden. Oké daar zit je dan, moeder zit in de kamer, zussen, oma, tante en je vader. Dit is dan je biologische familie en op dat moment kon ik ergens het liefst weg rennen. De confrontatie op dat moment is zo groot en heel hard. Langzaam kijk ik in de ruimte en mijn vader is met mijn oma aan het praten. En plots zie ik een deel van mijzelf in hem, hoewel ik ook veel op mijn moeder lijk, lijk ik dus ook heel veel op mijn vader. Alles wat mij is verteld klopt ook, alleen nu zie ik het zelf met eigen ogen. Een beetje ongemakkelijk beginnen mijn vader en ik een gesprek. Erg oppervlakkig maar dat zijn eenmaal de standaard vragen die ook gevraagd moeten worden. Hier is niet onze plek om over diepe gevoelens te gaan praten, dat doen we wel ergens anders. Maar nu is het even tijd om te eten. Mijn moeder en mijn halfzus zitten samen met mij aan tafel, en mijn vader staat achter me. Met zijn hand op mijn schouder verteld hij een heel verhaal, geen idee waar het over gaat, ik heb nu mijn vader ontmoet en daar zijn geen woorden voor nodig, tenminste nu nog niet.

Tegen de avond hadden we afgesproken om naar buiten te gaan, na de hele dag binnen te zijn en na zo’n heftige achtbaan van emoties had ik wel behoefte om even naar buiten te gaan. De temperatuur was wat gedaald en was nu rond de 30 graden. Even opgefrist en omgekleed en we liepen richting de stad. Met mijn vader, mijn moeder, mijn zus met haar zoontje en mijn neef liepen we over straat. Dit was toch ook wel een heftige avond, want op een manier was toch even “gezinnetje” compleet. Hoe raar dat misschien ook is om te zeggen want we hebben allen ons eigen leven. Maar wat ik al eerder zei het had ook anders kunnen lopen als er andere keuzes werden gemaakt 25/26 jaar geleden. En nogmaals ben ik erg blij met alles hoe het is gelopen want dan was ik nu ook niet de persoon die ik nu ben. ik ga daar ook niet teveel op in want het is al een vrij lang verhaal. Maar toch is het beeld om met z’n alle te zijn wel even confronterend. Eenmaal in de stad aangekomen was mijn half zusje Merlis er ook. En we hebben een super avond gehad met z’n alle in de stad. Veel gelachen, foto’s gemaakt en het was erg fijn om ook even met mijn vader te praten. Na enkele uren keerde we weer terug richting huis terwijl mijn vader en Merlis met de motor terug gingen naar hun huis. Morgen gaan we meer tijd met z’n tweeën doorbrengen. Dus daar kijk ik al naar uit! Eenmaal thuis gekomen was de man van mijn oma ook thuis gekomen, Silfredo heet hij, een hele lieve oude man en werkt hard! Ik zei tegen mijn moeder dat ik echt heel erg behoefte had aan een koud biertje, dus samen met mijn zus en mijn moeder zijn we naar een kroegje gegaan aan het eind van de straat en hebben we de dag afgesloten met z’n 3en. Voor mij proostend op een nieuwe start die hier in Monteria ligt. Wat gaat er de komende dagen nog allemaal gebeuren als de eerste dag al zo heftig was. Met nog meer familie bezoeken en de ontmoetingen met mijn halfbroer en zus staat er veel voor de deur. Maar laten we alles stap voor stap nemen, en dan gaat het goed komen. Voor nu ben ik moe, alle indrukken hebben me gesloopt. Dus ik ga slapen. Pap, tot morgen!

ENGLISH

to be written...

Doei Vliegtuig, Bye Airplane!

Vandaag, ik denk dat ik eigenlijk geen woorden heb voor vandaag…

Waarom? Ik zal het je vertellen!!

Vandaag was de dag dat ik naar Monteria zou gaan, dit ging niet door omdat ik mijn vliegtuig heb gemist. Nadat ik mijn “Zondags” verhaal had geschreven liep ik naar beneden en was een tante van mij op bezoek. Mijn Tante Anilse die ik vorig jaar ook had gezien en toch wel een speciaal plekje heeft voor me. Een hele lieve vrouw en woont helemaal alleen in het midden van Bogotá zonder familie of man. Kinderen wonen in Monteria en is de afgelopen 2 weken ontzettend ziek geweest. Niemand die voor haar kon zorgen en ze is toch al wel in de 50. Gelukkig opgeknapt en ze kon me eindelijk zien. Na veel geklets en een lekker ontbijtje met z’n alle zei ik dat ik graag naar de kapper wou. Nu is het zo dat ik hier al vroeg op ben en het ontbijt ook al vroeg achter de kiezen had. Ik hoefde niet te douchen want als ik geknipt zou worden zouden al die haartjes weer in me gezicht zijn en zou ik daarna opnieuw moeten douchen. Dus ik had me snel omgekleed om te vertrekken. Samen met mijn moeder liepen we de straat op, opzoek naar een kapper. We liepen uiteindelijk langs een “barbershop” waar ze ook de baard konden trimmen, dat was perfect. er was maar 1 kapper die bezig was met nog 1 wachtende. Dus mijn moeder zei dat ze wat later terug zou komen. Prima dacht ik, later al vast rond de 30 minuten zijn. Mijn moeder en ik liepen naar een beautysalon toe waar ze graag haar nagels wou doen. Ze zei tegen mij of ik wou wachten of dat ik naar de kapper wou gaan en daar zou wachten. Nu is het zo dat ik het een en ander niet echt perfect kan uitleggen in het spaans aan een kapper. Dus had liever dat ze meeging. Uiteindelijk 1,30 uur gewacht totdat mijn moeder klaar was bij de beautysalon en mijn zus en tante waren er ondertussen ook. Samen met mijn zus liep ik naar de kapper toe en na 20 minuten was ik dan aan de beurt. Het knippen en trimmen van de baard duurde in totaal ook nog even, en denk dat het zo’n 50 minuten heeft geduurd. Daarna vertelde mijn zus dat ze nog een tas moest wegbrengen naar een andere tante, dus ik ben maar met haar mee gegaan terwijl het ondertussen 13:00 was en wij om 15:00 uit huis moesten lopen om op tijd op het vliegveld te zijn, want onze vlucht ging om 17:00 uur. Mijn neefje is 15 jaar en wilt graag ook danser worden en mijn tante wou het een en ander weten hoe het er aan toe gaat in de danswereld. Dus met een smoothie en gebakje heb ik heel kort het een en ander verteld maar merkte dat de aandacht er toch niet zo bij lag bij hem… toen we thuis kwamen was het ondertussen 14:00, nog 1 uur voor vertrek en had nog niet gedoucht en mijn tas was verre van gepakt. Maar éérst lunch… dus toch wel erg belangrijk hier, en voor mij opzich niet echt nodig vooral niet met de stress die me te wachten stond om alles in een korte tijd in te pakken. Een half uur later zat ik vol, en had ik nog 30 minuten de tijd om alles te doen. Een korte snelle douche, en mijn tas ingepakt met alles wat ik kon meenemen in mijn rugzak. Toch met stress en wat zweet op me voorhoofd kon ik om 15:05 klaar zijn en liepen we rond 15:10 de deur uit.

De reis naar het vliegveld was alles behalve soepel… de bus die we moesten halen kwam niet opdagen, dan maar een taxi pakken naar de eerst volgende bushalte die ons per direct naar het vliegveld brengt. Geen taxi die kwam opdagen (vanaf de bushaltes alleen maar taxi’s die voorbij reden, en eenmaal als je dan langs de weg staat en je een taxi nodig hebt, is er geen één). Plots kwam de bus opdagen dus wij weer rennen met tas en al naar de bushalte, gelukkig net de bus gehaald, 5 straten verder en de achterdeur van de bus gaat niet meer dicht, natúúrlijk gebeuren deze dingen alleen als je haast hebt en je heel graag de tijd als je beste vriend wilt hebben, maar nee! Wij de bus uit gegaan want die reed niet meer verder en snel een taxi gehaald. met natuurlijk een kleine file kwamen we dan eindelijk aan bij de juiste halte voor de andere bus naar het vliegveld. Ondertussen 15:50… 7 minuten gewacht en de bus kwam eraan en we konden ook nog een gelukkig zitten , het laatste waar je zin in hebt is om na zoveel “geluk” te moeten staan in een drukke bus met al je bagage voor 45 hobbelige minuten. Na toch wat verkeersdrukte kwamen we aan op de Terminal El Dorado. Ik dacht dat we er eindelijk waren want we hadden nog maar een klein 30 minuten om ons vliegtuig te halen, ik dacht dat word erg krap maar met een beetje geluk wel haalbaar. Blijkt dat de Terminal niet de luchthaven is, maar een transfer voor alle bussen. En we moesten nog een shuttlebus nemen om naar het vliegveld te gaan. En daar ging het mis. Geen idee waarom, maar de shuttlebus kwam niet opdagen, en de tijd tikte maar voorbij, en ik had de hoop al opgegeven. Mijn moeder zei nog, niet stressen Gido, en ik zei terug ja dat doe ik wel want we hebben geen tijd, en we gaan het niet meer halen. Ze had de hoop echt, en dat kan ik ergens wel waarderen, al was ik op dat moment niet meer zo vrolijk als toen we de deur uitliepen. Na 20 minuten kwam de bus. Een klein busje waar een immens inhoud van mensen in moest passen. Met veel gebeuk en geduw konden we erin en gingen we dan eindelijk naar het vliegveld, tijd… 16:55. 5 minuten voordat ons vliegtuig vertrok, en we waren nog niet eens op het vliegveld, niet eens online ingecheckt. Dit lukt niet meer! 17:02 kwamen we aan op het vliegveld en hebben we als gekken door de vliegveld gerent om naar de incheckbalie te gaan. En ja, het vliegtuig was al eerder vertrokken werd er verteld. Maar we waren toch al te laat zei ik. Met pure woede van onmacht schopte ik tegen het kleine koffertje en kon ik deze dag niet vergeven. Ja ik ben vaak laat, en ja tijd is absoluut niet mijn beste vriend. Maar een vliegtuig missen is iets wat mij nog nooit is overkomen. Met woede en teleurstelling heb ik me afgezonderd van mijn moeder op dat moment. Alle spanningen vooraf voor wat… uiteindelijk niets. De volgende vlucht is morgen om 8:00. Dus terug naar huis. Een lange, lange rit terug… mijn biologische zus die ons al stond op te wachten op het vliegveld in Monteria belde op. En we vertelde het slechte nieuws. Wat bleek… mijn biologische vader stond me ook op te wachten… Desondanks ik mijn ontmoeting met hem niet op een vliegveld wilde hebben, kwam dit nieuws wel erg hard aan. Een dag langer wachten voordat ik de andere 50% van mijn oorsprong leer kennen. Het is zoals het is, we kunnen deze dag niet meer veranderen, uiteindelijke een reis van 4 uur achter de rug met geen een resultaat. Ik moet het maar accepteren…

ENGLISH

Today. I dont really have any words left…

Why? I’ll tell you why!!

Today was the day that i would go to Monteria, this got cancelled because i missed my flight. After I wrote my “Sunday” story I walked downstairs because my aunt came to visit. My aunt Anilse who I met last year, has a special place for me. A very sweet woman who lives all by herself in the middle of Bogotá without any family or husband near her. Her kids live in Monteria and she has been ill the last couple of weeks. No one who could take care for her and she is in her 50s. Luckily she felt better and she could visit me today. After lots of talking and a good breakfast I said that I wanted to cut my hair. The thing is that here my morning starts quite early and I had my breakfast also early in the morning. I said that I didn’t want to take a shower at the moment because after a visit at the hairdresser your face is full with hairs so then I should take a shower again. So I prefer to do that after. So I changed clothes quickly and I was ready to go. With my mom I left to visit a hairdresser. Eventually we passed a “barbershop” where they also could trim my beard, perfect! There was just one hairdresser who was busy and one more waiting to get his hair cut. My mom told me that we would pass by later again. That fine, that would probably be in 30 minutes I thought. So we kept on walking and my mom stopped at a beauty salon to get her nails done. She asked me if I wanted to wait or if I wanted to go to the hairdresser alone. The thing is that I cannot explain very well these things in Spanish so I had my preferences that she would join me. So in the end I waited 1.30 hours until my mom was done. Meanwhile my sister and my aunt came by to see what was going on. Me and my sister walked to the barbershop and 20 minutes later it was my turn, the total package took quite some time, and 50 minutes later I walked out of there. My sister told me that she needed to drop a bag at an other aunts place, so I joined her but meanwhile it was already 13:00 o clock and we needed to leave the house at 15:00 to be on time at the airport, because our flight was at 17:00. My cousin is 15 years and he wants to become a dancer, my aunt wanted to know a few things about the dance world and educations and how the dance scene is. So with an juice and pie we sat down and I explained her the one and the other. But I noticed that his attention wasn’t really there… after we got home it was around 14:00 o clock, one more hour before we really needed to leave, and I didn’t had my shower yet and I didn’t even packed my bag. But first lunch… this seems to be very important here and for me not really necessary when I feel a pressure to catch my flight and I still needed to do the things that I needed to do. Half an hour later I was full, with 3o minutes left I took a short quick shower and i packed my bag with all that could fit in the backpack. With some stress and some sweat I could manage to be done at 15:05, and we walked out the door at 15:10.

The travel towards the airport was just one bad luck… the bus we needed to catch didn’t showed up, so then we take a cab that can bring us to the first other bus stop that will bring us to the airport. No one cab that showed up… (from the other side where we were waiting for the bus we saw many cab’s, and then one you need one there’s nothing). Suddenly the bus arrived so we ran back with all our luggage to the bus stop and luckily we could catch it. 5 block further the bus stopped because the back door didn’t closed anymore, ofcourse these things only happen when you really want time as your best friend, but no! So we got out of the bus and could take a cab. With ofcourse a small traffic jam we finally arrived at the bus stop to catch our bus for the airport. Meanwhile it was 15:50… 7 minutes waiting for the bus and thank god that we could sit aswell. The last thing you want is after such a drama and rush, standing in an overfull bumpy bus ride. After some traffic jam we finally arrived at the Terminal El Dorado. I thought we were at the airport because we just had 30 minutes left to catch our plane, I thought that might be very rushing but manageable. Seems that this terminal isn’t the airport but a bus transfer for all the busses. And we still needed to take a shuttlebus that would bring us to the airport. This was the big part where it went wrong. God may know why, but our bus didn’t came, time passed by, and I gave up all our hope. My mom told me not to stress but I told her that I did because we didn’t had any time left and we wouldn’t make it anymore. She really had hope and somewhere I could appreciate that, even though I wasn’t so happy anymore as when I walked out the door at home. After 20 minutes the bus finally arrived. A small bus where insanely a lot of people had to fit in. with a lot of pushes we got ourselves in and we finally left towards the airport. The thime… 16:55, that means 5 more minutes left before our plane would leave, we weren’t even there and we didn’t even check in. this wouldn’t work anymore!! 17:02 we arrived at the airport, we chased ourselves in the airport to the check in desk. And yes, the plane left earlier. But we were already late anyway i told my mom. With anger of being powerless I kicked the small suitcase, I would never ever forgive this day. Yes I am often late, and time is my worst enemy. But missing an airplane is something that never ever happened to me. With anger and disappointment I disclosure myself from my mom. All the nerves that I had for this trip… all for nothing. The next flight is 08:00 the next morning. So we have to go back home. A long long way back home… my biological sister who was waiting for me at the airport in Monteria called me. We told her that we were not in the plane and explained what happened. Turned out that my biological dad was waiting for me aswell at the airport. Even though I preferred to meet him in other circumstances, the news kinds hit me like a rock. I have to wait one more day before I will know the other 50% of my roots. It is what it is, we cannot change this day, I had a travel of 4 hours today with no end results. I guess I need to accept it…

Zondagsspellen, Sundaygames

Als allereerste wil ik mijn ouders feliciteren met hun 35 jarig huwelijk vandaag! Met een leuk skype gesprek kon ik ze alsnog een fijne avond wensen met Angéla en Edwin, en hoopte ik dat ze ons huwelijks cadeau erg leuk zouden vinden. Een fotoreportage van kinderen en kleinkinderen. En dat vonden ze! Gelukkig maar. Nogmaals Pap, Mam, proficiat!
Zondagen zijn hier altijd familie momenten. Dus ook vandaag hebben we heerlijk rustig aan gedaan. Langzaam ontbeten en ons omgekleed om in de middag eventjes iets te gaan doen met mijn moeder, haar man, mijn zusje en haar vriendje. Het vriendje van me zus vroeg of ik het leuk vond om even op zijn motor te rijden. Ik legde uit dat ik geen motor rijbewijs heb maar dat ik het graag wou leren. Zo gezegd zo gedaan, zo zat ik voordat ik het wist op een motor, en legde hij me uit hoe het in z’n werking ging. Ik vond het per direct helemaal geweldig en na een kwartiertje was het weer mooi geweest. Uiteindelijk toen we allemaal klaar waren gingen we naar een biljartzaaltje toe waar ze een spel hebben staan genaamd “Boli Rana” waar je met 6 kleine zilveren balletjes van ongeveer 2 meter afstand moet proberen ze in kikkertjes te gooien of in andere gaten in het kastje. Het ziet er makkelijker uit dan je denkt en het is een hele uitdaging. Natuurlijk omdat het zondag is, krijg je per direct gelijk een biertje in je hand geduwd en ga je maar lekker met de cultuur mee. Want dat is wat hier op zondagen wordt gedaan. Familie, eten en bier! Na een klein uurtje en 2 biertjes achter de kiezen stond ik op de laatste plaats. Maar gelukkig was mijn score niet super laag. Met een toch wat trots gevoel liepen we de deur uit om ergens te gaan lunchen. De straat was vol met gezinnen, auto’s fietsers, kraampjes en overal klonk muziek. We gingen bij een kiprestaurantje eten, en merkte dat ik die 2 biertjes toch wel voelde zo midden op de dag in de hitte. Niet dat ik aangeschoten was, maar hij was helaas niet zo goed gevallen, wat hoofdpijn en toch had ik erg mijn zenuwen voor morgen aangezien ik naar Monteria ga. Na wat kleine kipkluifjes en wat prik zat ik vol. En kwam mijn andere zus er ondertussen ook aan met haar vriendje. We waren weer met zn 7en en aten allen van de kip. Er werd al tegen me gezegd dat we later in de middag zouden bowlen. Dus daar keek ik al erg naar uit. Gelukkig een spel wat ik ken en wat ik redelijk kan. Na de lunch gingen mijn zusjes met vriendjes op de motor naar de locatie waar we zouden bowlen. En wij wachtte ondertussen nog op 3 andere. Mary, Eider en hun zoontje van 5 maanden Sebastian. Die gingen ook mee met ons bowlen en ook de ouders van de vriendjes van mijn zusjes. We stapten in de taxi toen we compleet waren en door de hitte en alles viel ik even in slaap in de taxi. Spanningen en het bier was toch eventjes veel voor me. Aangekomen bij de locatie hebben we 2 rondes heerlijk gespeeld met z’n allen veel plezier gehad. Na afloop konden meerijden in de auto van de ouders van de jongens, hetzelfde witte busje waar we een week van tevoren ook in hadden gezeten. Maar nu met veel mensen en gelukkig minder bagage. Ik was uiteindelijk zo moe dat toen ik thuis kwam direct in slaap ben gevallen in mijn bed, met wat hoofdpijn en buikpijn. Om 00:00 nog even wakker geworden en weer per direct in slaap gevallen tot vandaag 7:00 uur. Denk dat de spanningen voor de reis toch wel erg groot zijn. Omdat er veel gaat gebeuren en daar dus toch wel echt mijn roots blijkt te liggen. Ben erg benieuwd wat de reis mij vandaag gaat brengen!!

ENGLISH

First of all i want to congratulate my parents with their 35 anniversary! 35 years of marriage is special, and with a nice skype conversation I could wish them a great evening with Angéla and Edwin, and I hoped that they would like our wedding gift to them. Some new photos of their children and grandchildren, and they did like it! Once again! Congratulations!
The Sundays are family moments. So also today we took quite an easy day. We had some breakfast and got dressed up to do some things in the afternoon with my mom, her husband, my sister and her boyfriend. The boyfriend of my sister asked if I would like to ride on his motor. I explained that I don’t have any license for that but I am very eager to learn. So that’s what I did. Before I even knew I was on the motor, he explained everything I detail to me and I was immediately crazy and eager to learn more. After 15 minutes we both had enough. Short but very exciting. After waithing for almost half a day before everyone was ready to leave, we left to a poolbar where they have this game called “Boli Rana” and the purpose is to throw 6 silver small balls in the box of 2 meter distance. It looks very easy but it’s quite a challenge. And because it is Sunday I directly got a beer in my hand so I said to myself, just go with the flow. Because on Sundays its family, food and beer. After a small hour and 2 beers I was the last one on the score. Luckily not very low. With a proud feeling we left the place to grab some lunch. The street was filled with families, traffic, little shops and food corners and everywhere was music. We had lunch at a chicken restaurant and I felt that these 2 beers kind of hit me in the middle of the day. Not that I was so tipsy but it didn’t feel right on my stomach, I had some headache and I guess I really felt the nerves to leave to Monteria tomorrow. After some chicken wings and some soda I was full. Meanwhile my other sister also came with her boyfriend to the restaurant and joined us for the lunch. They told me that later in the afternoon we would go bowling all together. I was looking forward to that because it was something I knew and I could play as well. After lunch my sisters left to the location with their boyfriend where we would play bowling. And my mom, her husband and I were waiting for 3 others. Mary, Eider and their little son of 5 month’s old Sebastian would also join us for bowling and the parents of the boyfriends as well. We got in the cab once we were all together and because of the headache and heat I slept in the cab. The nerves and beers were a little too much for me. Once we arrived at the bowling center we had 2 great rounds of games! When we left we could all go back in the white van which we had a week ago as well. But this time more people but less luggage. I was so tired that when I got home I felt asleep with headache and stomach pain. At 00:00 I woke up again and felt back asleep until 07:00 am this morning. I think that all the excitements and nerves are very big. A lot will happen over there and it seems that I really have my root there. I am very curious what the trip is going to give me today!!

Oh Zo Colombiaans, Oh So Colombian

Dat is hoe dat ik me langzamer hand begin te voelen, de dingen die ik doe of heb worden steeds meer colombiaans, en dat bevalt me goed. Natuurlijk ben ik niet alle dagen super productief bezig. En de ene keer doe ik wat meer dan de andere, bijvoorbeeld donderdag was het net als dinsdag, ik heb niet veel gedaan, maar dat betekend niet dat ik niets doe, het is dan niet zo interessant om over te schrijven. Wat wel leuk is om te vertellen is dat ik nu een colombiaans telefoon nummer heb en ik heb de “ov-chipkaart” van Bogotá, dus ik kan nu ook overal naartoe reizen, dus langzamerhand word ik beetje bij beetje meer ingeburgerd. Ik heb ook mijn ticket geboekt, en ga maandag 16 Mei naar Monteria om 17:00 colombiaanse tijd. Dus dat is 00:00 uur in Nederland. Daar ga ik veel familie zien, veel ooms en tantes die ik ga leren kennen en al hun kinderen erbij. Dus dat gaat een week met veel indrukken worden. Ik ben al gewaarschuwd dat het daar rond de 39/40 graden is! Dus daar bereid ik me al op voor. Ook word er me verteld dat ze daar super snel praten, dus dat word nog een leuke uitdaging om te communiceren. Ik zal op zaterdag 21 Mei terug komen, en dat is dan de verjaardag van mijn Moeder hier. Dus dat word ook speciaal om dat te vieren met haar. Eergisteren ben ik samen met mijn moeder naar het centrum gegaan en zijn we naar een planetarium geweest. Je kan het vergelijken met het Omniversum in Den Haag alleen is hierbij het scherm over je hoofd en word er alles verteld en uitgelegd op een mooie manier over het heelal en de sterrenstelsels en de planeten. Wat erg interessant is alleen soms lastig is te begrijpen in een taal die je net niet goed genoeg beheerst. Eenmaal daar vandaan hebben we heerlijk geluncht en hebben we interessante gesprekken gehad over bepaalde verschillen in Nederland en Colombia met name de vrijheid die je hebt in bepaalde situaties. Met kleine discussies en een goed gesprek liepen we naar een winkelstraat waar ze alles verkopen en alles ook erg goedkoop is. Want Caren en ik gingen in de avond uit samen met Jimmy die ik afgelopen woensdag had ontmoet. En ze had een nieuw shirtje nodig. Nadat we die hadden gevonden zijn mijn moeder en ik terug naar huis gegaan en heb ik daar nog even rustig aan gedaan voordat ik het wilde nachtleven in zou gaan.

Toen Caren terug kwam van het werk hebben we ons langzaam klaar gemaakt om te vertrekken. We hadden om 22:30 afgesproken voor de discotheek met Jimmy. Na wat gewissel van kleding waren we klaar voor vertrek. We pakte de taxi en had nog niet gegeten dus pakte snel een hamburger voordat ik de discotheek in zou gaan. Jimmy was er ondertussen ook en we zijn met z’n 3en naar binnen gegaan. Theatron heette het. Dat is een open-minded discotheek met heel veel verdiepingen en veel kleine zaaltjes waar van alles word gedraaid en dus ook voor ieder er wat bij zit. We hebben een heerlijke avond gehad met veel rum met cola en veel gedanst. Weer nieuwe mensen leren kennen en dat was erg leuk. Rond een uur of 4 waren we weer thuis, terwijl mijn zus 2 uur later moest werken, en ze had uiteindelijk maar 1 uurtje geslapen. Terwijl ik lang kon uitslapen op de zaterdagochtend, werd ik ook weer vrij laat wakker. Dit was rond een uur of 10. (in middels ben ik dus al wel gewend aan het vroege opstaan rond 7 á 8 uur). Zaterdag overdags een filmpje gekeken met Alejandra en haar vriendje en in de avond naar het theater gegaan. Caren en ik zijn naar een spaans modern/ballet gezelschap wezen kijken “Victor Ullate Ballet”. Wat een prachtig gezelschap is dat! Ik heb gewoon volop genoten en vond het leuk dat het de eerste keer dansvoorstelling was voor mijn zusje. Ik zei al tegen haar dat ze nu een beetje ziet wat voor werk ik doe, en dat vond ze wel erg leuk om te zien. Daarna terug naar huis gegaan en zijn we rustig naar bed gegaan met een mooi nagevoel van het prachtige optreden dat we hadden gezien.

Oh so Colombian, that is how i slowly start to become here. The things that I do or have become slowly more coombian. And I like that! Ofcourse I am not super productive all days, one day I do more than the other. For example Thursday, was just the same as my Tuesday, I didn’t do a lot but that doesn’t mean that I don’t do anything, its just that it doesn’t make sense to write about. What is nice to tell is that I got myself a Colombian phone number. And I got myself a Tu Llave, which you can compare with the “ov-chipcard” in Holland but then its only valid in Colombia ofcourse. So very slowly I found myself more localized. I also booked my ticket and the 16^th of May I leave to Monteria. I leave at 17:00 Colombian time, which is 00:00 in Holland. Overthere i will meet a lot of family, uncles and aunts and cousins and nephews. So it will be a week with a lot of impressions. I got many warnings that over there it can be 39/40 degrees! So I better be prepared. Apparently they talk very fast over there so it will be a challenge to communicate. I will come back the 21^st of May which is the birthday of my mom. So it will be special to celebrate this with here! The day before yesterday I left to the center with my mom to see a planetarium. You can compare this (if you know it) with the Omniversum in The Hague, only here they have the big white screen as a round roof over your head, and they explain everything about the planets and stars and universe which is very interesting but sometimes quite hard to understand in a language you don’t really control enough. Once we got out of there we grabbed a lunch and had some interesting conversations about the differences of freedom in some circumstances between Holland and Colombia. With some small discussions and a good ending we went to this shopping street where they sell everything for a very good and cheap price. Because Caren and I would go partying with Jimmy who I met last Wednesday. And my sister needed a new shirt, after we found that we left back home and I took some time to take it easy before the wild nightlife would start.

Once Caren came home we prepared ourselves with some music and laughters and got ready to leave. We would meet Jimmy around 22:30 in front of the club. After we took a cab I quicly grabbed a burger because I didn’t had any dinner yet. We arrived back at the club and also Jimmy was there already. We went inside Theatron, this is an open minded club with a lot of floors and different rooms with different kind of music. So everyone can be pleased with their own music style. We had an great night with lots of rum with cola and we danced a lot. We met new people and had some fun. Around 4:00 in the morning we came back home while my sister needed to work 2 hours later. In the end she just slept for one hour. While I could sleep a lot in the morning I also woke up quite late… around 10:00 o clock. (at this time I normally wake up around 7 or 8 am). The Saturday was quite easy and I watched a movie with my other sister and her boyfriend. In the night I went to see a Spanish modern dance company with my sister Caren. The “Victor Ullate Ballet”. Such an inspiration and there are a great company. I had an wonderful time and I felt great to share this with my sister, which was by the way her first time to see an ballet. I told her that she could see a bit of my work environment, and she liked that. After a great show we went back home. Layed in bed and slept with some great dreams of the performance we just had seen.

Een Nieuw Hoofdstuk, A New Chapter

Dinsdag10 Mei, heb ik eigenlijk niets gedaan vandaar dat ik er ook niet over ga schrijven want er is letterlijk op heel veel mooie en belangrijke gesprekken na niets gebeurt.

11 mei, vandaag heb ik het een en ander op de planning staan, ik heb rond 10:30 met Gustavo afgesproken, voor de mensen die onze verhalen in 2011 ook hebben gevolgd kunnen zich misschien nog herinneren dat Gustavo onze tolk was op dat moment in Colombia en hij ons heeft geholpen met het een en ander te vertalen. Gustavo heeft zelf ook in Nederland gewoond maar woont nu 13 in Colombia en heeft een gezin en werkt erg hard! En later zou ik met Jimmy afspreken rond 15:00 uur. Jimmy is een professioneel artiest en danst in diverse shows, en is een groot contact persoon die mij het een en ander kan vertellen over de kunstwereld in Zuid Amerika. Maar voordat ik ze ga zien moet ik er natuurlijk nog wel komen. Eerst Gustavo, hij werkt in het zuiden, maar niet in het verre zuiden wat mega lang duurt om te reizen. Het duurde een 1,15 uur om er te komen maar we konden gelukkig in de bus zitten en een beetje om ons heen kijken. Tijdens enkele haltes stapten straat muzikanten of bedelaars in de bus om natuurlijk geld te krijgen. En hoewel de straatmuzikanten goed waren wordt er me verteld dat je er toch maar mee moet oppassen. Dus dat doe ik ook maar. Eenmaal aangekomen in het zuiden zei mijn moeder dat ze nog nooit in deze omgeving was geweest, maar het beviel haar wel want er waren veel winkeltjes die gordijnen, kussen, en stoffen en veel meubelen verkochten. En ze kon vrolijk rond kijken daar. Na eventjes goed zoeken naar het adres wat ik van Gustavo had door gekregen hadden we het gevonden. De straten hier liggen namelijk anders in elkaar. Hier heb je geen Julianastraat of Kerkstraat. Maar het gaat per straatnummer en zij straten. Heel anders maar ik begin het langzamerhand door te krijgen. We liepen naar boven om Gustavo te zien en het was erg leuk om hem weer te zien en ook om weer even Nederlands te kunnen praten na alle spaanse gesprekken. We zijn er een uur geweest en Gustavo heeft me veel tips en ideeën gegeven waar ik erg blij van werd. Ook heeft hij me het een en ander kunnen vertellen over de verschillen van beide landen, en waar ik mee moet oppassen wil ik in Colombia wonen en werken. Het was erg fijn om even het een en ander te kunnen bespreken en het heeft mij al meer in een richting kunnen denken, dus ik weet dat ik nu tenminste niet met lege handen terug naar Nederland kom, en daar ben ik erg blij om dat in de 2^e week, mijn zoektocht al iets heeft opgeleverd.

Na dat we afscheid hebben genomen van Gustavo heeft mijn moeder even een nieuw gordijn kunnen scoren in een van de winkeltjes waar we langs liepen. Met goedkeuring van mij heeft ze m gekocht en vertrokken we richting afspraak nummer 2. Maar eerst eten! Bij een winkelcentrum wat meer in het midden van de stad ligt hebben we wat gegeten, en heb ik weer wat meer informatie over mijn biologische vader gekregen die ik overigens volgende week ga ontmoeten. Maandag 16 Mei vertrekken we naar Monteria om daar weer een nieuw deel van mijn familie te ontdekken. Maar dat vertel ik wel als het allemaal gebeurd! Na de lunch een taxi genomen om richting Jimmy te gaan. En hoe dichterbij we kwamen zagen we dat de buurt toch wat gevaarlijker was, en mijn moeder zei al direct in de taxi, “ah dit is geen fijne buurt”. Toen we aanbelde en Jimmy open deed zei hij ook al direct dat de buurt vrij onveilig was. Maar “dont judge a book by its cover” is een mooie uitdrukking om weer te geven hoe mooi zijn appartement is. Van buiten verwacht je eerlijk gezegd niet zoveel, maar hij had het van binnen zo mooi opgeknapt en kon wat mij betreft zo als show model in een zaak staan. Jimmy was erg vriendelijk en open, en we werden ook erg warm ontvangen. Ook hij had veel tips en ideeën gegeven voor wat goed zou zijn om te doen voor me. Jimmy heeft in Amerika gewoon en in London en werkt in het theater in Bogotá met grote opera producties en hij is choreograaf/acteur en werkt ook in de Cirque du Soleil show in Las Vegas!! En daar zit je dan als een drutens broekie tegenover zo iemand die ontzettend veel connecties heeft en veel weet. En het feit dat hij al wat tijd voor me heeft genomen kan ik daardoor nog meer waarderen. Ook hij heeft me het een en ander duidelijk kunnen maken en dat maakte me dag productiever dan verwacht. Ook bij Jimmy zijn we een uurtje geweest en erna nog even door de stad gelopen en weer richting huis gegaan. In de bus voelde ik me erg moe want had natuurlijk de hele dag door indrukken gekregen en belangrijke gesprekken gevoerd in een taal die je niet feilloos spreekt. Dus met een fijn gevoel kwam ik thuis aan en kon ik tevreden terug kijken op de dag…… ik kan beginnen met een nieuw hoofdstuk!!

ENGLISH

Tuesday 9th of May, actually i didnt really do anything and thats also the reason why i am not writing anything about that day, besides having some great talks nothing happened.

10^th of May, today I have a few things planned, around 10:30 I will go to Gustavo, Gustavo is a guy that I met in 2011 in Colombia when I visit with my Dutch parents and my sister. He was our translator at that time and helped us out with the one and the other. Gustavo lived aswell in Holland but lives already for 13 years in Bogotá, he has a family and he works damn hard! After my meeting with Gustavo I would meet another friend named Jimmy, Jimmy is a professional artist and is active in many shows as an dancer and actor. He is a great person who can teach and tell me a lot in the art scene in Colombia and South America. But before I will see them I ofcourse need to get there. Gustavo first, he works in the south, but luckily not too far, because that would take a long time to get there. In the end it took us just 1 hour and 15 minutes to arrive at his work. Fortunately we could sit in the bus and we could look around a bit. During some bus stops some street artists came inside and made some music and others begged for money, the musicians were good but once I’ve been told that you had to be careful with them, so that’s what I did. Once we finally got in the south, my mom told me that she hasn’t seen this area of Bogotá but that she liked it a lot. There were a lot of little shops that sells curtains and pillows and other kind of fabrics. She could look around happily. After searching for the right direction we found the place where we had to be. The street directions are so different here then in Holland. The streets aren’t named after any queen of king or fruits or buildings. Here the name it basically with numbers and directions which is different. But slowly I start to understand. We walked upstairs to meet Gustavo and it was very nice to see him again after such a long time, also tob e able to talk Dutch felt good after all the spanish converstations. We’ve been there for an hour and he could give me some great tips and ideas which made me very happy. He also could tell me all about the differences between Colombia and Holland, working wise but also living wise, he told me of what I should be aware of. It felt great to talk about some certain things and it could lead me already towards an direction, so at least I won’t come empty handed back in Holland, and I am glad that already in the second week I found some things that helped me with my search.

After we said goodbye from Gustavo, my mom bought some new curtains in one of the store’s we passed by. She asked my opinion and i told her that I liked it, after we were about to go to meeting number two, but first food! We ate at a shopping mall that was in the middle of the centre, and I got to know more information about my biological father while I was on the phone with my biological sister. I will leave on Monday the 16^th to Monteria and there I will meet an other part of my family. But that is to be continued! After lunch we took a cab to go to Jimmy. And the closer we were we saw that the neighborhood was not really safe, my mom said in the cab “I don’t really like this part of the city”. Once we rang the bell of Jimmy’s door he opened up and also said that the neighborhood wasn’t so nice. But “don’t judge a book by its cover” that’s a nice expression to say how beautiful his apartment was. From the outside you honestly don’t expect a lot but on the inside looked so great that I could be sold as a showroom if I can say so. Jimmy was very friendly and open and we got openly received in his apartment. He as well had a lot of tips and ideas for what could be good for me. Jimmy lived in America and London and works in the theater in Bogotá, he participate big opera’s as an actor/dancer/choreographer and he works also in Cirque du Soleil in Las Vegas. So there I am, sitting in front a person which such a big resume, while I am just a peasant boy. The fact that he took time for me to explain and help me out gave me even more appreciation for him. He could tell me a lot of things and because of that it made my day even more productive than I thought it would be. We stayed for one hour and after me and my mom had a little walk in the center. We took the bus to go back home, but I felt quite tired of all the impressions and ideas that these people gave me, besides the fact that you need to talk and listen in a language that’s not yours made it quite exhausting. In the end I came home satisfied and I could look back on this day with a big smile……. A new chapter has started!

Een Koude Douche III, A Cold Shower III

Na zo’n heftige dag als gisteren had ik natuurlijk goed kunnen uitslapen. Ik werd al iets eerder wakker dan mijn zusjes en begon een beetje te studeren in me Wat&Hoe Spaans Latijns Amerika. Natuurlijk leer je het beste als je in een land bent waar ze de taal spreken, want je moet dan wel. Maar toch zijn deze boekjes goede hulpmiddelen om het een en ander net beter te begrijpen. De temperatuur buiten lag ietsjes lager en het was weer aan het regenen. Dus weer een koude douche om een lichte kater af te spoelen. Langzaam hebben we onze spullen gepakt want we werden uitgenodigd in de middag bij de opa en oma van beide vriendjes van mijn zusjes. Kleine achtergrond informatie, de vriendjes van mijn zusjes zijn broers van elkaar. Dus eenmaal het huisje weer netjes achtergelaten gingen we met tassen en koffers terug naar het centrum, een ontbijtje pakken in een hotel en daarna op zoek naar een bus richting Fusa. Blijkt dat de bussen die er rijden bijna enkel alleen naar Bogotá gaan, maar met de charme’s van mijn zusjes hebben die twee iets kunnen regelen waardoor we meekonden rijden, en het busje ons ergens in de buurt kon afzetten, en dan werden we daar opgewacht door een van de vriendjes. Zo gezegd zo gedaan stapten we in de bus. Maar helaas geen plek, dus dat betekend staan. Tijdens de rit kon ik “een soort van” naar buiten kijken en de prachtige natuur zien. Het is namelijk altijd zo dat als je bijvoorbeeld op vakantie gaat naar Frankrijk of Italië of welk land dan ook, zijn wij Nederlanders altijd weg van het landschap, omdat dat bij ons eenmaal anders is. En ja Nederland heeft ook zeker mooie plekken en mooie natuurgebieden. Maar voor mij persoonlijk is het toch iets aan bergen en wolken die er doorheen zweven wat mij zo aanspreekt en me een mysterieus sfeer geeft. Het brengt voor mij nog meer diepte in de horizon (oké dat klinkt misschien allemaal een beetje too much, maar je snapt wat ik bedoel)!

Na een ritje van zeker een uur stopte de bus plots en werden we gedropt langs de snelweg. Met veel belletjes van Caren(mijn halfzusje) liepen we over de brug die ons aan de andere kant van de snelweg bracht, waardoor we opnieuw even konden genieten van het mooie uitzicht. Toen nog even 7 minutjes lopen langs de snelweg en dat ook heel normaal oversteken met tassen en koffer en daar stond onze “chauffeur” klaar om ons naar Fusa te brengen. Hij had een wit busje met 2 plaatsen voorin. En achterin wat kussentjes gelegd om het toch deels comfortabel te maken. “grappig” dacht ik, dan zit je daar in een wit busje met je familie rijdend naar een stadje wat je niet kent, het gaf me toch ergens een kleine ironie aangezien witte busjes vaak voertuigen zijn waar je in andere situaties liever niet in wilt zitten in dit land. Aangekomen op de bestemming werden we vriendelijk ontvangen door de familie en hebben we heerlijk geluncht. Maar daarna was het vooral de moeite doen om de ogen open te houden en niet in slaap te vallen. Veel gesprekstof was er allemaal niet, en we staarde maar een beetje voor ons uit, terwijl er natuurlijk wat salsa muziek op de achtergrond speelde. Ook dit is eigenlijk een heerlijk recept om juist je ogen toe te doen en een klein dutje te doen. Maar néé je bent op visite en je hebt gewoon je manieren aangeleerd. Mijn moeder liep naar buiten en ik liep maar mee, we zijn een stukje wezen wandelen en hebben weer wat gekletst. Eenmaal terug boden de twee jongens aan om een “kleine” tour te geven door het dorpje, dus dat deden we. Het begon een klein beetje te miezeren, maar dat deed niemand wat. Om eerlijk te zijn had het dorpje niet veel te bieden, er woonden vooral mensen met geld werd er mij verteld. Plots begon het kei hard te regenen en renden we terug naar huis. Even binnen gewacht, maar het hield niet op. Er werden wat dingen overlegd over hoe we nou terug kwamen naar Bogotá, en de 2 jongens gingen met de motor terug, en wij konden in het busje achterin met 5 mensen en alle tassen meerijden met de ouders van de 2 jongens. Erg oncomfortabel maar super vriendelijk dat de mensen ons helemaal naar huis wilde brengen en daarna zelf ook nog een flink stuk moesten rijden in Botogá voordat ze zelf thuis waren. Vermoeid werden we wakker toen we eenmaal thuis aankwamen en bedankte ze voor de rit. Met wat pijn in ons lichaam gingen we allemaal naar bed toe. Maar eerst nog even een douche genomen voordat ik ging slapen, en het was toch wel fijn om weer een warmere douche te hebben!

ENGLISH

After such an intense day like yesterday i slept very good. I woke up a bit earlier then my sisters and I started to study in my What&How Spanish Latin American. Of course I know that the best way to learn a language is by talking it in the country, but these books can help you out to understand somethings which need a bit of information. The temperature was a bit low and it was raining again. So that mend again a cold shower but it was good to wash off the small hangover. Very slowly we packed our bags because we were invited in the afternoon to have lunch with the grandparents of both my sisters boyfriends. A little background information, the boyfriends of my sisters are brothers. So once we packed everything and left the house clean and all, we left with all the bags and a suitcase to the center. We had breakfast in a hotel and after we searched for a bus that could bring us to Fusa. Seems like that all the busses only goes to Bogotá, but with some nice smiles of my sisters could both of them arrange that we can drive with the bus and then they would drop us some where close to our destination, and from there one of the boyfriends would wait for us to bring us to their grandparents place. So we stepped in the bus but unfortunately there was no seat available, so we had to stand. During the trip I could “kind of” look outside and enjoy the beauty of this country. It is always that when you go on holidays to for example France or Italy or any other country, we Dutchies are mostly going insane on the nature, because we have a different one. And yes Holland does have beautiful places and some nice nature environments. But personally I have this thing for mountains and the clouds that floats trough them and gives this mysterious vibe. Its brings more dept in the horizon for me (well… that all sounds very deep and too much, but you know what I mean)!

After a one hour ride the bus stopped and we got dropped next to the highway. With a lot of calls of my sister Caren we crossed the bridge over the highway where we could enjoy again a bit of the view. After 7 minutes’ walk next to the highway and a crossing which all seems very normal to do with all the luggage that you carry with you, our “driver” was waiting for us, and ready to bring us to Fusa. He had a white van with 2 seats in the front and in the back some pillows to make the space a bit comfortable. "that’s funny” I thought, look at me, sitting in a white van with your family driving to a place you don’t know, somewhere I got an irony because white vans are mostly these are the vans you don’t want to be in, in other occasions here in Colombia I guess. Once we got on our destination we got openly received by the family and we had an delicious lunch. After that the difficult part came, not to fall asleep. There wasn’t really any conversations going on, and we were basically staring to the wall while listening to the salsa music that was playing on the background. This is actually a great recipe to close your eyes and take a little nap. But NO you are a guest at someone’s place and you have your manners. My mom walked outside and I followed. We went for a little walk and have some nice talks. After we came back and the two boys suggested to go for a little tour through the village, so we went. It started to rain a little bit but it didn’t harm no one. To be honest this village didn’t had a lot to offer, they told me that mostly people with money lives here. Suddenly it started to rain like crazy and we ran back home. We waited a while inside but the raining didn’t stop. There were some negotiations about how we would go back to Bogotá. The plan was that the two boys left on the motor and that the five of us went in the back of the white van with all the luggage while the parents of the boys drove us back to the city. Very uncomfortable but super friendly that the parents drove us all the way to home, while after they still needed to drive a long way back home in Bogotá. With our sleepy head we woke up once we arrived and thanked them for the ride. With a bit of pain in our bodies we went to bed. But first I took a shower before going to bed. And it felt good to have a warm one again!

Een Koude Douche II, A Cold Shower II

Moederdag! Voor alle moeders een hele fijne dag! En natuurlijk voor ‘ons mam’ die ik direct had gebeld om haar een fijne dag te wensen! Gelukkig waren de kleinkinderen bij opa en oma en konden ze lekker genieten van het mooie weer met z’n alle. Helaas had ik geen WiFi daar, dus belletjes waren vrij kort omdat mijn data’s op waren. Vandaar dus al deze verhalen na elkaar. Maar hier in Colombia is het ook Moederdag en dat is toch ook wel erg speciaal om met je biologische moeder en mijn half zusjes dat te kunnen en mogen vieren. In de afgelopen dagen heb ik dus al veel gesprekken gehad met Ingrid (mijn moeder in Colombia) en dat ging ook voornamelijk over hoe de afgelopen 16 jaar zijn geweest voor haar voordat ze me weer terug zag, en hoe haar gedachte waren over mij. Dat ze eigenlijk nooit had gedacht dat ik zo ver weg zou zijn, en of er ooit weer een kans was dat ze me terug kon zien. En nog véél meer. Dus om dan Moederdag te kunnen vieren is toch wel erg speciaal. Een voor een gingen we ons weer opfrissen om de dag te beginnen, maar het regende ontzettend hard. Dus ik dacht bij mezelf “nou, dat is lekker, gaan we naar een warmere plaats toe waar het rond de 30 graden is, en dan regent het kei en kei hard” dus de koude douche voelde ook al wel kouder aan dan de avond ervoor. Desalniettemin was de douche erg bevrijdend. Ik heb namelijk altijd mijn gedachte processen onder de douche, waarin je even goed kan nadenken over het een en ander. En hier sta ik dan toch maar weer, 1 maand geleden plots een ticket geboekt naar Colombia om de dingen voor mijzelf te ontdekken en uit te vogelen, mijn roots beter te leren kennen. En een maand later sta je dan onder een koude douche in een huisje wat niets te bieden heeft, en je alsnog zo gelukkig kan zijn omdat je je helemaal thuis voelt. De cultuur, het eten, mijn familie waar ik veel gelijkenissen in zie, de warmte van de mensen en toevallig hier dan ook qua temperatuur. En wat ik zo mooi vind is dat men zo gelukkig is en zo blij is met het geen dat ze hebben. Zolang je familie, liefde en gezondheid hebt, heb je verder geen materialistische dingen nodig. Deze dingen ontdek je pas als je even uit je comfort zone bent. En daarvoor ben ik erg dankbaar dat ik dit mag en kan ervaren. En ja, deze gedachte schieten dus allemaal voorbij onder een douche.

Eenmaal opgefrist en wel zijn we klaar voor vertrek om ergens lekker te gaan ontbijten. Met de taxi naar het centrum gegaan, want dat lopen vóóral in de regen zag niemand zitten. Tijdens een heerlijk ontbijt waar veel foto’s werden gemaakt kreeg mijn moeder een telefoontje, ik was heerlijk aan het genieten van mijn bramensmoothie en roerei met worst, arepa en brood, en mijn biologische zus was aan de lijn en wou mij even spreken.
Harstikke leuk dacht ik, ik heb haar de allereerste keer gezien toen ik naar Colombia ben geweest in 2007, ze woont in een andere stad wat 1 uur vliegen is, of 24 uur met de bus. In de loop der jaren hebben we af en toe wat contact maar deze reis ga ik ook naar de stad toe om o.a. haar te zien.
“hallo broer” klinkt er van de andere kant, “hoe gaat het met je? En heb je het naar je zin?” ik antwoord gewoon op haar vragen en vraag het een en ander terug. “ik heb een verrassing voor je…, je (biologische) vader is hier, wacht maar even…” zonder enige seconden om dit alles te verwerken dat ik zo plotseling mijn biologische vader aan de telefoon heb, klinkt er al “Hola Gido, como estas?” Slik… oké daar gaan we weer, “Hallo… pap(met een beetje twijfel in mijn stem)”, alles gaat goed en met jou? “ja met mij ook dankjewel” “hoe maak je het in Colombia en wat ben je allemaal aan het doen? Wat eet je voor ontbijt en wanneer kom je naar Monteria?” (de stad waar hij en mijn zus en nog hééél veel familie wonen).
Veel vragen en wat raar om hem plots aan de andere kant van de telefoon te horen. Ik heb hem afgelopen jaar voor het aller eerst gesproken, en toen was de klap mega groot en onverwachts.
Deze reis was al bekend dat ik hem zou gaan ontmoeten, maar alsnog is de verrassing erg groot als je hem plots aan de telefoon hebt. Een voor mij nog onbekende man, wat toch je vader blijkt te zijn, en je ook heel veel vragen hebt of je op hem lijkt en je veel dingen wilt weten. Ik blijk dus fysiek om hem te lijken, qua gezicht ben ik mijn moeder maar lichaamspostuur dus blijkbaar op hem. Wat voor mij ook belangrijk en interessant is om te weten ivm mijn beroep. Ik had al eerder gehoord dat hij ook erg nerveus is om mij te ontmoeten, dit gaf me enerzijds wat rust, want dan weet ik dat ik niet alleen ben met dit gevoel. Het feit dat we samen zo konden praten was toch wel erg fijn en gaf me meer vertrouwen om hem echt te willen zien. Uiteindelijk weer opgehangen met een lach en van binnen een kleine traan.

Ondertussen begon de zon fel te schijnen en was het inmiddels wel echt warm. We zijn het dorp in gelopen en hebben het ontbijt een beetje laten zakken. Wat een warmte! Maar ik was maar al te blij dat ik een beetje kleur kon krijgen. We zijn na een klein uurtje rond lopen naar een zwembad gegaan, en hebben daar de middag heerlijk gebadderd. Mijn zusjes en mijn moeder kunnen niet zwemmen, maar de man van mijn moeder wel. Dus samen met hem konden we als vissen tekeer gaan in het water. Wat een heerlijke middag met de familie op Moederdag met elkaar, met de zon, een klaar heldere lucht, wat biertjes (ja al rond 13:00 uur), en de heerlijke salsa muziek die uit de boxen klonk. Op dat moment kon het leven niet mooier zijn.

Van veel zwemmen krijg je honger, in Nederland vind ik dat altijd zo heerlijk om een patatje te eten. Hier was het gewoon tijd voor een ordinaire vlees lunch. We gingen naar een vlees restaurant en betaalde maar voor +/- € 18,- 2 mega volle schalen aan vlees, varkensvlees, worsten, rundvlees en heerlijk gemarineerd en gebakken op een speciaal rek. met z’n 5en konden we het niet een op krijgen, en de meeste van ons zijn ook wel echte vlees eters. Met een mega volle maag keerde we terug naar ons huisje en vielen tevreden in slaap voor een kleine siësta.
2 uurtjes later opnieuw opgefrist en terug naar het centrum gegaan om weer te gaan dansen en te drinken. Eten hoefde niet want we zaten allemaal nog ontzettend vol. Beer House heette de discotheek. Het zag er gezellig uit en al snel kwamen de eerste biertjes op tafel en na de 2^e volgden de eerste danspasjes met elkaar. Mijn oudste half zusje kan drinken als geen ander, dat heeft ze volgens mij van haar moeder, en zo blijkt maar dat we dus veel dingen gemeen hebben met elkaar! God mag weten hoeveel biertjes er doorheen zijn gegaan. Maar op een gegeven moment was ik aan het rusten van het gedans en keek ik om me heen, en toen kwam er weer zo’n moment waarin je kei hard in de realiteit komt. Ik kan me over het algemeen erg sterk houden met emoties, maar op dat moment werd alles echt even teveel. Bedenk het volgende… je bent je leven in Nederland gewend en bent ontzettend blij hoe alles er is! Dat wil ik echt even duidelijk hebben. Maar dan ga je op bezoek bij je biologische familie in een land wat erg anders is dan Nederland een land waarin ik ook op had kunnen groeien, je kijkt om je heen en ziet dat mensen gelukkig zijn en lekker met elkaar aan het dansen zijn. Niet in een kluitje en cirkeltjes maar echt met elkaar. Ook al ken je elkaar niet. Ik zie mijn zusjes en mijn moeder die de muziek zo in hun lichaam voelen waardoor ik nog zeker weet dat het dansen dus echt van haar komt. De muziek die zo heerlijk en warm aanklinkt, en waardoor je je echt realiseert hoe rijk je mag zijn met het leven dat je hebt. En dat ik van beide kan proeven en beleven, alles viel op zn plek op heel veel verschillende vlakken, waarschijnlijk waren het de biertjes die deze emoties versterken, maar dat is ook wel nodig bij mij. Plots pakt mijn moeder mijn hand en trekt me van de bank af en zegt dat ik met haar moet dansen. De gelijkenissen op dat moment en dan ook nog eens het nummer waarin klinkt “ik leef mijn leven”, nou dan heb je helemaal niets meer aan mij. Een achtbaan aan emoties schoot door me heen en de tranen rolden over mijn wangen. Wat een geluk, blijheid, verdriet, angst, liefde ik heb voor alles kwam er eventjes uit. Met een knuffel van mijn moeder en mijn zusjes en de man van mijn moeder, kan ik toch wel even van een hele mooie dag spreken waarin het heel speciaal is wat ik allemaal mee maak op het moment. Met wat kriebels in me buik en wat waterige ogen stop ik met schrijven want ik denk dat ik zojuist het belangrijkste wel heb verteld!

ENGLISH

Mothers day! For all the mom’s, i wish you a great dat! And ofcourse my Dutch mom whom I called directly to wish her a happy Mother’s day. Gladly the grandchildren were with my parents so they all could enjoy the lovely weather. Unfortunately I didn’t had WiFi over there, so to call had to be quite short because I run out of data’s. That’s why I put all these stories one after each other. But here in Colombia it’s also Mother day which is special to celebrate it with your biological mom and your half-sisters. During the past couple of days I had a lot of conversations with my (Colombian) mom Ingrid. These conversations were about how the last 16 years were before she met me again, and how here thought processes were about me. And that she never thought that I would be that far away, and much more topics. So to celebrate Mothers day together was very special. One by one we took a shower to start the day, but the whole morning it was raining. So it thought “well that great, we leave Bogotá to visit a warm place with 30 degrees, and now it’s raining like hell”. So the cold shower was also colder than the night before. Even though the shower was revealing, I usually have my thought process under the shower In which I can think a lot about stuff. So here I stand, 1 month ago I suddenly booked a ticket to Colombia to discover the one and the other. And a month later I stand under a cold shower in a house which doesnt really have that much to offer, and still i feel so happy and blessed because i feel home. The culture, the food, the family in whom I see a lot of myself, the warmth of the people and luckily here aswell in degrees. And what I really like about all of this is that people feel so happy with the things that they have, As long as you got family, love and health you don’t need any big material things. These things, I believe, you only discover once you stepped out of your own comfort zone, and for that I’m very grateful to expierence all of this. And yes, all these thoughts happen under the shower.

Once were all fresh and clean and ready to go, we leave to have some breakfast. We took the cab towards the centre because walking in this rain ain’t happening. During a deliciously breakfast in which we took a lot of pictures, my mom got a phone call. I was enjoying my blackberrysmoothie and scrambled egg with sausage, arepa and bread, but my sister who’s was on the phone with my mom wanted to talk to me. That’s sweet I thought, a little background information, I saw here the first time when I went to Colombia in 2007, she lives in an other city which is 1 hour by plane, or 24 hours by bus. In all the passed years I had some contact with her, but this trip I will go to visit the city and meet her aswell. “Hello brother” she said, “how are you? And you do enjoy your time?” I answer to all the questions and ask some things back. “I have surprise for you…, your (biological) dad is next to me, wait a second…” without having any seconds to process that I will talk with my dad in a few seconds, I hear “Hola Gido, como estas?” uhm, oké here we go! “Hello… dad (with a slightly doubt in my voice) everything is fine and how are you?” “yes I’m fine too thank you” “how are things in Colombia and what are you up to? What do you eat for breakfast and when will you come to Monteria? (the city he, my sister and apparently a lot of family lives). A lot of questions and it kind of feels strange to hear him on the other side. I talked with him last year for the first time, back then it was very intense and emotional. This trip it was known that I would meet him, but still the surprise to hear him on the phone was big. He is still an unknown man for me, but still he is my father, I have a lot of questions and I want to know many things. Apparently I look physically like him, but my face is equal to my mom’s. body wise I am the same as him which is important and interesting to know because of my profession. Earlier that day I heared that he felt nervous to meet me, wich gave me a bit of peace because it means that I am not the only one with that feeling. The fact that we could talk so nice together gave me confidence to really want to meet him. After a nice conversation we hung up with a laugh and deep inside of me a little teardrop.

Meanwhile the sun started to shine very brightly and the degrees went up higher. We walked a bit though the village to digest our breakfast. So hot here! But I was happy that I could tan a bit. After a small hour we went to a swimming pool and spend our afternoon in the water. My sisters and mother don’t know how to swim, but her husband does, so we felt like fishes in the pool and went all crazy. Such an great day with the family on Mothers day, the sun, a blue sky, some beers (yes already around 13:00) and the lovely salsa music that came out of the speakers. On that very moment life couldn’t be better.

A lot of swimming gives a lot of hunger, in Holland i find myself eating french fries after a good swim. Here we went crazy on meat for lunch. We went to a meat restaurant and paid around € 18,- euros, we got 2 big scales of meat, pork, sausages, beef deliciously prepared and baked on a special plate. All 5 of us couldn’t even finish the dish, and we are all great meat lovers. With a stomach fulfilled with meat we went back to our house and felt asleep for a little siesta. 2 hours later we prepared ourselves again to leave downtown, and get ready to dance. Dinner wasn’t necessary because we were still full of the lunch. Beerhouse was the name of the club, and very quickly the first few beers came on the table and after the second one the first dance steps arrived. My oldest sister knows how to drink, I guess she has that also from my mom which means that we have more things in common. God knows how many beers we had that night but at an certain point I was resting of all the dancing and I looked around, and I got one of those moments when reality hits you hard. Normally I can keep myself strong with dealing emotions, but that moment was too much for me. Imagine this… you live your life in Holland and your very happy with everything you have and you do. Just to make that very clear! But then you visit your biological family in an different country then Holland, in a country/land I also could have lived. You look around and see that people are happy and dancing with each other. Not in a small bun or circle but really together in pairs. Even though you don’t know that person, its all possible. I watch my sisters and mother and see that the music is in their body which makes me sure that dancing is something I got from her. The music which sounds so good and warm, which makes you realize how rich you can be with the life you have. The fact that I can taste a bit of both lives made everything fall on his place. Probably the beers were helping me with strengthen this feeling, but with me that’s also necessary. Suddenly my mom takes my hand and pulls me towards her and tell me to dance with her. The equal things that we share including the music that playing in which they sing “I live my life” well then im a wreck. A rollercoaster of emotions are running trough my head and tears are rolling down. The happiness, sadness, fear and love that I have for everything all came out. With a hug of my mom, her husband and my sisters I can say that I had an amazing day in which I can say that all what im going through at the moment is very special. With some shivers and water in my eyes I’ll stop writing because I think I said the most important things.