05:30, dit was de tijd dat ik opstond en binnen een half uur zouden we de deur uitlopen om op tijd op het vliegveld te zijn. Vandaag is het dan zover, ik ga mijn biologische vader ontmoeten. Iets waar ik pas een jaar geleden weer mee bezig ben aangezien ik dacht dat deze kans er niet meer zal zijn. Ik had eerder mijn nummer en email gegeven maar nooit wat gehoord. Dus ik had het opgegeven, en vorig jaar kwam ik plots in contact met hem aan de telefoon. Maar vandaag zal ik hem dus daadwerkelijk gaan zien in levende lijve, ik heb al zoveel over hem gehoord en blijkbaar lijk ik zoveel op hem, toen hij nog jonger was. Ik blijk mijn lichaamspostuur van hem te hebben, mijn manier van lopen, manier van praten. Maar nu ga ik dat dus eindelijk zelf meemaken. Maar op de vroege ochtend heb ik geen zin om mezelf nerveus te maken… waarvoor is dat nodig? Ik ben er toch nog niet. Ik moet maar eerst op het vliegveld zien te komen. Met een kop koffie achter de kiezen liepen we de straat op. Met al onze rugzakken, want blijkbaar moest je extra betalen als je een koffertje hebt. Geen idee waarom, zo zijn de regels hier. Dus met rugzak en al richting vliegveld. alles verliep vloeiend en tijdens de busrit naar het vliegveld kwam er een straatmuzikant spelen. Er was iets aan het nummer wat me helemaal opvrolijkte op de vroege ochtend. De jongen speelde zo fijn en ondanks dat ik de tekst niet kon verstaan voelde ik me verbonden met het nummer. Met de zon in mijn ogen, wetende dat er een bijzondere reis te wachten staat, had mijn ochtend niet beter kunnen beginnen. Eenmaal op het vliegveld verliep alles soepel. We hadden wat vertraging, maar dat soort dingen hou je nou eenmaal.

De vlucht zelf is goed gegaan eenmaal tijdens het dalen merkte ik dat Monteria toch wel een beetje op Nederland lijkt. Het is vlak! Geen bergen, ja die zijn er wel, maar ver te zoeken. Dit is dan mijn echte roots, hier had mijn leven kunnen zijn mochten de keuze vroeger anders zijn gemaakt. Dat zijn dingen die toch wel even door je hoofd schieten als je naar buiten kijkt. Het landschap ziet er toch wat arm uit. En wat een warmte, daar kwam ik achter toen ik het vliegtuig uitliep. De hitte schoot gelijk naar binnen en ik deed per direct mijn vest uit. Ik kon niet wachten om mijn slippers en een korte broek aan te doen! Buiten bij de schuifdeur stonden mijn biologische zus Leila en mijn halfzus Merlis te wachten. Wat geweldig om ze te zien! Het begin is gezet om in deze 4 dagen veel familie te leren kennen. Leila had ik al in geen 8 jaar meer gezien en mijn andere halfzus had ik nog nooit gezien. Later in de taxi vertelde ze me dat ze toch wel nerveus was, en ik kon dat gevoel erg goed met haar delen. Zit je dan in de taxi met je biologische zus en moeder en nog een halfzus, onderweg naar het huis van je oma. Alle emoties schieten door je hoofd, elke seconde wanneer je naar buiten kijkt, of naar je zus of je halfzus of je moeder. Iedereen heeft zo z’n eigen verhaal hier in deze stad, en toch zijn we op dit moment met z’n alle bij elkaar. Eenmaal aangekomen bij oma’s huis stond ze me al buiten op te wachten. Met een vriendelijke lach, waterige ogen, open armen en veel gepraat werd ik warm ontvangen. Dit is dan mijn oma… ik heb er nog één en die staat nu voor me. Met een kleine traan over mijn wang loop ik naar binnen waar een andere tante van mij staat te wachten, tante Ana. Een rustige vrouw die op de zelfde dag als mij jarig is. Een vriendelijke vrouw die veel liefde uitstraalt. In de woonkamer was Brihan, dat is een neef van mij. Een wat stoerdere jongen maar ook vriendelijk. In het huis staan alle ventilators aan, en dat is ook wel echt nodig. Ik heb me gelijk omgekleed en zat in de schommelstoel. Er werd nog een extra ventilator aangesloten omdat ik het zo warm had. Met twee ventilators en met een stuk karton wat ik als waaier gebruikte zat ik dan in oma’s huis. Familie te leren kennen, en er werd me al per direct eten aangeboden. Na zo’n reis had ik wel trek, en kreeg gelijk een heerlijk ontbijt voorgeschoteld. Na het eten ging ik toch maar even douchen, nu is het zo dat de douche toch iets anders was dan ik voor ogen had. Namelijk buiten in de tuin achter een stenen muur. Met een koude straal en een bak met water die je over je heen moest gooien. Naast de douche bevond zich ook het toilet. Dat is toch even wat anders dan mijn douche in Nederland of de douche die ik in Bogotá heb. Het huis in het algemeen is toch vrij arm en wat chaotisch. Mijn moeder zei nog dat het toch vrij arm was waar we slapen, maar ik zei tegen haar dat het niet om de luxe gaat maar om de mensen waarmee je bent. En ja een fijn matras ligt beter en een huis met een vloer loopt fijner. Maar dat is er eenmaal niet, en ik spendeer liever deze tijd met mijn familie dan dat ik in een luxe huis ga zitten, want dat is dan ook geen realiteit meer. Aanpassen heet dat. Dus dat doen we maar! Na de toch wat oncomfortabele douche vroeg Leila of ik het leuk vond mijn nichtje en neefje op te halen van school. En dat leek me een leuk idee. Op school aangekomen kwam mijn neefje Mathias al naar mij toe rennen en gaf me al wat speelgoed waarmee ik mocht spelen en mijn nichtje Nicole moest er nog even aan wennen. Beide waren enthousiast om me te zien en het was toch ook wel heel bijzonder dat ze gelijk zo speels waren, normaal zijn kinderen toch wat meer afzonderlijk. Maar hun niet.

Toen ik thuis aankwam zaten er al weer meer familie op me te wachten. Mijn tante Daisy, haar man David en zoon Harlis kwamen even gedag zeggen en waren erg benieuwd naar mij. Op dit moment liet ik allemaal maar gebeuren en ging ik maar mee met de rest. Mee praten en lachen en gewoon jezelf zijn. Alle namen heb ik ook echt moeten opschrijven want het zijn er zoveel! Nadat ze gedag kwamen zeggen gingen ze er weer vandoor en was het even wat rustiger in huis. Tijdens mijn gewapper met karton en de gesprekken die ik had met de familie keek ik even naar buiten, en plots staat mijn vader voor de deur! WOW! Die zag ik niet aankomen, niet op dit moment. Een storm van emoties schieten door me heen, ik sta machteloos en uit gewoonte sta ik op. Half onbewust en bewust loop ik naar hem toe, ook hij heeft dezelfde emoties, ik merk aan zijn houding dat hij ontzettend blij is maar ook hij weet niet zo goed om te gaan in deze situatie. Dat hebben we al gemeen! Dit is hem dan, mijn vader. De man waar ik verschillende emoties bij heb. Maar wat ben ik blij hem te zien! Wat voelt het raar maar super om hem te kunnen vast houden, dit gevoel heb ik heel bewust lang in me op genomen. We laten elkaar los en hij groet de anderen, met onwetendheid en een beetje geschokt sta ik in het midden van de kamer, en ga snel weer terug zitten. Alle ogen in de kamer kijken mij aan, en ik weet niet wat te doen. Moet ik met mijn vader praten? Of heeft hij vragen? Wat gaat er gebeuren? Ik heb duizend vragen en ik doe niks, ik kijk naar mijn handen en probeer het te vermijden. Oké daar zit je dan, moeder zit in de kamer, zussen, oma, tante en je vader. Dit is dan je biologische familie en op dat moment kon ik ergens het liefst weg rennen. De confrontatie op dat moment is zo groot en heel hard. Langzaam kijk ik in de ruimte en mijn vader is met mijn oma aan het praten. En plots zie ik een deel van mijzelf in hem, hoewel ik ook veel op mijn moeder lijk, lijk ik dus ook heel veel op mijn vader. Alles wat mij is verteld klopt ook, alleen nu zie ik het zelf met eigen ogen. Een beetje ongemakkelijk beginnen mijn vader en ik een gesprek. Erg oppervlakkig maar dat zijn eenmaal de standaard vragen die ook gevraagd moeten worden. Hier is niet onze plek om over diepe gevoelens te gaan praten, dat doen we wel ergens anders. Maar nu is het even tijd om te eten. Mijn moeder en mijn halfzus zitten samen met mij aan tafel, en mijn vader staat achter me. Met zijn hand op mijn schouder verteld hij een heel verhaal, geen idee waar het over gaat, ik heb nu mijn vader ontmoet en daar zijn geen woorden voor nodig, tenminste nu nog niet.

Tegen de avond hadden we afgesproken om naar buiten te gaan, na de hele dag binnen te zijn en na zo’n heftige achtbaan van emoties had ik wel behoefte om even naar buiten te gaan. De temperatuur was wat gedaald en was nu rond de 30 graden. Even opgefrist en omgekleed en we liepen richting de stad. Met mijn vader, mijn moeder, mijn zus met haar zoontje en mijn neef liepen we over straat. Dit was toch ook wel een heftige avond, want op een manier was toch even “gezinnetje” compleet. Hoe raar dat misschien ook is om te zeggen want we hebben allen ons eigen leven. Maar wat ik al eerder zei het had ook anders kunnen lopen als er andere keuzes werden gemaakt 25/26 jaar geleden. En nogmaals ben ik erg blij met alles hoe het is gelopen want dan was ik nu ook niet de persoon die ik nu ben. ik ga daar ook niet teveel op in want het is al een vrij lang verhaal. Maar toch is het beeld om met z’n alle te zijn wel even confronterend. Eenmaal in de stad aangekomen was mijn half zusje Merlis er ook. En we hebben een super avond gehad met z’n alle in de stad. Veel gelachen, foto’s gemaakt en het was erg fijn om ook even met mijn vader te praten. Na enkele uren keerde we weer terug richting huis terwijl mijn vader en Merlis met de motor terug gingen naar hun huis. Morgen gaan we meer tijd met z’n tweeën doorbrengen. Dus daar kijk ik al naar uit! Eenmaal thuis gekomen was de man van mijn oma ook thuis gekomen, Silfredo heet hij, een hele lieve oude man en werkt hard! Ik zei tegen mijn moeder dat ik echt heel erg behoefte had aan een koud biertje, dus samen met mijn zus en mijn moeder zijn we naar een kroegje gegaan aan het eind van de straat en hebben we de dag afgesloten met z’n 3en. Voor mij proostend op een nieuwe start die hier in Monteria ligt. Wat gaat er de komende dagen nog allemaal gebeuren als de eerste dag al zo heftig was. Met nog meer familie bezoeken en de ontmoetingen met mijn halfbroer en zus staat er veel voor de deur. Maar laten we alles stap voor stap nemen, en dan gaat het goed komen. Voor nu ben ik moe, alle indrukken hebben me gesloopt. Dus ik ga slapen. Pap, tot morgen!

ENGLISH

to be written...