Vandaag, ik denk dat ik eigenlijk geen woorden heb voor vandaag…

Waarom? Ik zal het je vertellen!!

Vandaag was de dag dat ik naar Monteria zou gaan, dit ging niet door omdat ik mijn vliegtuig heb gemist. Nadat ik mijn “Zondags” verhaal had geschreven liep ik naar beneden en was een tante van mij op bezoek. Mijn Tante Anilse die ik vorig jaar ook had gezien en toch wel een speciaal plekje heeft voor me. Een hele lieve vrouw en woont helemaal alleen in het midden van Bogotá zonder familie of man. Kinderen wonen in Monteria en is de afgelopen 2 weken ontzettend ziek geweest. Niemand die voor haar kon zorgen en ze is toch al wel in de 50. Gelukkig opgeknapt en ze kon me eindelijk zien. Na veel geklets en een lekker ontbijtje met z’n alle zei ik dat ik graag naar de kapper wou. Nu is het zo dat ik hier al vroeg op ben en het ontbijt ook al vroeg achter de kiezen had. Ik hoefde niet te douchen want als ik geknipt zou worden zouden al die haartjes weer in me gezicht zijn en zou ik daarna opnieuw moeten douchen. Dus ik had me snel omgekleed om te vertrekken. Samen met mijn moeder liepen we de straat op, opzoek naar een kapper. We liepen uiteindelijk langs een “barbershop” waar ze ook de baard konden trimmen, dat was perfect. er was maar 1 kapper die bezig was met nog 1 wachtende. Dus mijn moeder zei dat ze wat later terug zou komen. Prima dacht ik, later al vast rond de 30 minuten zijn. Mijn moeder en ik liepen naar een beautysalon toe waar ze graag haar nagels wou doen. Ze zei tegen mij of ik wou wachten of dat ik naar de kapper wou gaan en daar zou wachten. Nu is het zo dat ik het een en ander niet echt perfect kan uitleggen in het spaans aan een kapper. Dus had liever dat ze meeging. Uiteindelijk 1,30 uur gewacht totdat mijn moeder klaar was bij de beautysalon en mijn zus en tante waren er ondertussen ook. Samen met mijn zus liep ik naar de kapper toe en na 20 minuten was ik dan aan de beurt. Het knippen en trimmen van de baard duurde in totaal ook nog even, en denk dat het zo’n 50 minuten heeft geduurd. Daarna vertelde mijn zus dat ze nog een tas moest wegbrengen naar een andere tante, dus ik ben maar met haar mee gegaan terwijl het ondertussen 13:00 was en wij om 15:00 uit huis moesten lopen om op tijd op het vliegveld te zijn, want onze vlucht ging om 17:00 uur. Mijn neefje is 15 jaar en wilt graag ook danser worden en mijn tante wou het een en ander weten hoe het er aan toe gaat in de danswereld. Dus met een smoothie en gebakje heb ik heel kort het een en ander verteld maar merkte dat de aandacht er toch niet zo bij lag bij hem… toen we thuis kwamen was het ondertussen 14:00, nog 1 uur voor vertrek en had nog niet gedoucht en mijn tas was verre van gepakt. Maar éérst lunch… dus toch wel erg belangrijk hier, en voor mij opzich niet echt nodig vooral niet met de stress die me te wachten stond om alles in een korte tijd in te pakken. Een half uur later zat ik vol, en had ik nog 30 minuten de tijd om alles te doen. Een korte snelle douche, en mijn tas ingepakt met alles wat ik kon meenemen in mijn rugzak. Toch met stress en wat zweet op me voorhoofd kon ik om 15:05 klaar zijn en liepen we rond 15:10 de deur uit.

De reis naar het vliegveld was alles behalve soepel… de bus die we moesten halen kwam niet opdagen, dan maar een taxi pakken naar de eerst volgende bushalte die ons per direct naar het vliegveld brengt. Geen taxi die kwam opdagen (vanaf de bushaltes alleen maar taxi’s die voorbij reden, en eenmaal als je dan langs de weg staat en je een taxi nodig hebt, is er geen één). Plots kwam de bus opdagen dus wij weer rennen met tas en al naar de bushalte, gelukkig net de bus gehaald, 5 straten verder en de achterdeur van de bus gaat niet meer dicht, natúúrlijk gebeuren deze dingen alleen als je haast hebt en je heel graag de tijd als je beste vriend wilt hebben, maar nee! Wij de bus uit gegaan want die reed niet meer verder en snel een taxi gehaald. met natuurlijk een kleine file kwamen we dan eindelijk aan bij de juiste halte voor de andere bus naar het vliegveld. Ondertussen 15:50… 7 minuten gewacht en de bus kwam eraan en we konden ook nog een gelukkig zitten , het laatste waar je zin in hebt is om na zoveel “geluk” te moeten staan in een drukke bus met al je bagage voor 45 hobbelige minuten. Na toch wat verkeersdrukte kwamen we aan op de Terminal El Dorado. Ik dacht dat we er eindelijk waren want we hadden nog maar een klein 30 minuten om ons vliegtuig te halen, ik dacht dat word erg krap maar met een beetje geluk wel haalbaar. Blijkt dat de Terminal niet de luchthaven is, maar een transfer voor alle bussen. En we moesten nog een shuttlebus nemen om naar het vliegveld te gaan. En daar ging het mis. Geen idee waarom, maar de shuttlebus kwam niet opdagen, en de tijd tikte maar voorbij, en ik had de hoop al opgegeven. Mijn moeder zei nog, niet stressen Gido, en ik zei terug ja dat doe ik wel want we hebben geen tijd, en we gaan het niet meer halen. Ze had de hoop echt, en dat kan ik ergens wel waarderen, al was ik op dat moment niet meer zo vrolijk als toen we de deur uitliepen. Na 20 minuten kwam de bus. Een klein busje waar een immens inhoud van mensen in moest passen. Met veel gebeuk en geduw konden we erin en gingen we dan eindelijk naar het vliegveld, tijd… 16:55. 5 minuten voordat ons vliegtuig vertrok, en we waren nog niet eens op het vliegveld, niet eens online ingecheckt. Dit lukt niet meer! 17:02 kwamen we aan op het vliegveld en hebben we als gekken door de vliegveld gerent om naar de incheckbalie te gaan. En ja, het vliegtuig was al eerder vertrokken werd er verteld. Maar we waren toch al te laat zei ik. Met pure woede van onmacht schopte ik tegen het kleine koffertje en kon ik deze dag niet vergeven. Ja ik ben vaak laat, en ja tijd is absoluut niet mijn beste vriend. Maar een vliegtuig missen is iets wat mij nog nooit is overkomen. Met woede en teleurstelling heb ik me afgezonderd van mijn moeder op dat moment. Alle spanningen vooraf voor wat… uiteindelijk niets. De volgende vlucht is morgen om 8:00. Dus terug naar huis. Een lange, lange rit terug… mijn biologische zus die ons al stond op te wachten op het vliegveld in Monteria belde op. En we vertelde het slechte nieuws. Wat bleek… mijn biologische vader stond me ook op te wachten… Desondanks ik mijn ontmoeting met hem niet op een vliegveld wilde hebben, kwam dit nieuws wel erg hard aan. Een dag langer wachten voordat ik de andere 50% van mijn oorsprong leer kennen. Het is zoals het is, we kunnen deze dag niet meer veranderen, uiteindelijke een reis van 4 uur achter de rug met geen een resultaat. Ik moet het maar accepteren…

ENGLISH

Today. I dont really have any words left…

Why? I’ll tell you why!!

Today was the day that i would go to Monteria, this got cancelled because i missed my flight. After I wrote my “Sunday” story I walked downstairs because my aunt came to visit. My aunt Anilse who I met last year, has a special place for me. A very sweet woman who lives all by herself in the middle of Bogotá without any family or husband near her. Her kids live in Monteria and she has been ill the last couple of weeks. No one who could take care for her and she is in her 50s. Luckily she felt better and she could visit me today. After lots of talking and a good breakfast I said that I wanted to cut my hair. The thing is that here my morning starts quite early and I had my breakfast also early in the morning. I said that I didn’t want to take a shower at the moment because after a visit at the hairdresser your face is full with hairs so then I should take a shower again. So I prefer to do that after. So I changed clothes quickly and I was ready to go. With my mom I left to visit a hairdresser. Eventually we passed a “barbershop” where they also could trim my beard, perfect! There was just one hairdresser who was busy and one more waiting to get his hair cut. My mom told me that we would pass by later again. That fine, that would probably be in 30 minutes I thought. So we kept on walking and my mom stopped at a beauty salon to get her nails done. She asked me if I wanted to wait or if I wanted to go to the hairdresser alone. The thing is that I cannot explain very well these things in Spanish so I had my preferences that she would join me. So in the end I waited 1.30 hours until my mom was done. Meanwhile my sister and my aunt came by to see what was going on. Me and my sister walked to the barbershop and 20 minutes later it was my turn, the total package took quite some time, and 50 minutes later I walked out of there. My sister told me that she needed to drop a bag at an other aunts place, so I joined her but meanwhile it was already 13:00 o clock and we needed to leave the house at 15:00 to be on time at the airport, because our flight was at 17:00. My cousin is 15 years and he wants to become a dancer, my aunt wanted to know a few things about the dance world and educations and how the dance scene is. So with an juice and pie we sat down and I explained her the one and the other. But I noticed that his attention wasn’t really there… after we got home it was around 14:00 o clock, one more hour before we really needed to leave, and I didn’t had my shower yet and I didn’t even packed my bag. But first lunch… this seems to be very important here and for me not really necessary when I feel a pressure to catch my flight and I still needed to do the things that I needed to do. Half an hour later I was full, with 3o minutes left I took a short quick shower and i packed my bag with all that could fit in the backpack. With some stress and some sweat I could manage to be done at 15:05, and we walked out the door at 15:10.

The travel towards the airport was just one bad luck… the bus we needed to catch didn’t showed up, so then we take a cab that can bring us to the first other bus stop that will bring us to the airport. No one cab that showed up… (from the other side where we were waiting for the bus we saw many cab’s, and then one you need one there’s nothing). Suddenly the bus arrived so we ran back with all our luggage to the bus stop and luckily we could catch it. 5 block further the bus stopped because the back door didn’t closed anymore, ofcourse these things only happen when you really want time as your best friend, but no! So we got out of the bus and could take a cab. With ofcourse a small traffic jam we finally arrived at the bus stop to catch our bus for the airport. Meanwhile it was 15:50… 7 minutes waiting for the bus and thank god that we could sit aswell. The last thing you want is after such a drama and rush, standing in an overfull bumpy bus ride. After some traffic jam we finally arrived at the Terminal El Dorado. I thought we were at the airport because we just had 30 minutes left to catch our plane, I thought that might be very rushing but manageable. Seems that this terminal isn’t the airport but a bus transfer for all the busses. And we still needed to take a shuttlebus that would bring us to the airport. This was the big part where it went wrong. God may know why, but our bus didn’t came, time passed by, and I gave up all our hope. My mom told me not to stress but I told her that I did because we didn’t had any time left and we wouldn’t make it anymore. She really had hope and somewhere I could appreciate that, even though I wasn’t so happy anymore as when I walked out the door at home. After 20 minutes the bus finally arrived. A small bus where insanely a lot of people had to fit in. with a lot of pushes we got ourselves in and we finally left towards the airport. The thime… 16:55, that means 5 more minutes left before our plane would leave, we weren’t even there and we didn’t even check in. this wouldn’t work anymore!! 17:02 we arrived at the airport, we chased ourselves in the airport to the check in desk. And yes, the plane left earlier. But we were already late anyway i told my mom. With anger of being powerless I kicked the small suitcase, I would never ever forgive this day. Yes I am often late, and time is my worst enemy. But missing an airplane is something that never ever happened to me. With anger and disappointment I disclosure myself from my mom. All the nerves that I had for this trip… all for nothing. The next flight is 08:00 the next morning. So we have to go back home. A long long way back home… my biological sister who was waiting for me at the airport in Monteria called me. We told her that we were not in the plane and explained what happened. Turned out that my biological dad was waiting for me aswell at the airport. Even though I preferred to meet him in other circumstances, the news kinds hit me like a rock. I have to wait one more day before I will know the other 50% of my roots. It is what it is, we cannot change this day, I had a travel of 4 hours today with no end results. I guess I need to accept it…